Deze groep jongeren (17-24 jaar) uit Rotterdam, die via een open call eerder dit jaar zijn geselecteerd, onderzoeken voor een periode van zes maanden wat het betekent om samen te overleven in tijden van wereldwijde crisis, sociale ongelijkheid en ecologische onzekerheid. Door middel van creatieve en praktische methoden, zoals LARP, beweging, voedsel verzamelen en wederzijdse hulp, herdefiniëren ze ‘prepping’ als een collectieve, verbeeldingsrijke en hoopvolle praktijk.
Om onze introductieserie te beginnen, hebben we elke CLiPer twee vragen gesteld:
Elke CLiPer is geselecteerd via een open call en biedt een uniek perspectief op wat het betekent om je voor te bereiden, te zorgen en je een collectieve overleving voor te stellen. Via hun antwoorden zien we een gedeelde praktijk van samen luisteren, maken en dromen.
What is the future?
When we address it outside of time.
Outside of linear time,
Time not dedicated to production.
What are we looking for?
When we don’t consider an end to move towards.
But the movement itself.
‘The dwelling’1
Can “the future” already be amongst us?
What if future can imply visions outside Western paradigms?
Or does future imply longevity?
‘The revolution is housework - you have to do it everyday’2
The future will not appear,
It will be revealed in the crevices of our footprints on wet soil.
It will be revealed in the rain,
And how we decide to define the storm.
Wat ik aan de overlevingskit voor de gemeenschap zou toevoegen, is een tafel. Ik zie die niet alleen als een meubelstuk. Ik denk dat het een plek kan zijn waar mensen samenkomen, eten, verhalen, kennis, steun en meer delen. Thuis is de eettafel waarschijnlijk de enige plek waar mijn hele familie regelmatig samenkomt. En ik denk dat elke gemeenschap zo'n plek nodig heeft waar mensen op die manier samen kunnen komen.
Samen overleven betekent voor mij het scheppen van de voorwaarden en ruimte voor wederzijdse steun, gedeelde betekenis en verantwoordelijkheid, allemaal door verbinding met anderen.
Ik zou kinesiologietape toevoegen aan de overlevingskit voor mijn gemeenschap. Zoals ik ook in het interview heb gezegd, is het een heel belangrijk item voor mij als transpersoon en als iemand die af en toe medische/fysiologische ondersteuning nodig heeft voor mijn been. Ik denk ook dat het een item is dat een gemeenschap op deze aspecten kan dienen, en nog veel meer, zoals het aan elkaar hechten van dingen en zelfs zelfexpressie.
Samen overleven betekent dat niemand achterblijft op basis van geslacht, ras, leeftijd, etniciteit, seksualiteit, genderidentiteit of bekwaamheid. De gemeenschap ondersteunt elkaar op meerdere manieren zonder hiërarchie, en mensen helpen elkaar om te ondersteunen wat iemand anders misschien “tekort komt”, of, om het beter te zeggen, om onze verschillen samen te brengen tot een gezond en duurzaam ondersteuningssysteem zonder de invloed van machtssystemen.
Mijn toevoeging aan de overlevingskit zou een gemeenschappelijk archief zijn. Ik vind het belangrijk dat iedereen deelneemt aan het archiveren van het dagelijks leven, het bewaren van cultuur, ontwikkeling en herinneringen, zodat we kunnen reflecteren, zowel in crisissituaties als in het dagelijks leven.
Samen overleven voelt hoopvoller dan het alleen doen. Het richt zich op het algemene welzijn van mensen als sociale groep en niet alleen op individuele behoeften, die tot isolatie en territorialiteit kunnen leiden. Samen overleven stelt ons in staat om met minder angst en meer steun te leven, wat essentieel is om echt te overleven.
Als ik één ding aan de survival kit zou mogen toevoegen, dan zou dat Hormoon Replacement Therapy zijn :)
Samen overleven betekent naar elkaar luisteren en voor elkaar zorgen, je buurman helpen met zijn boodschappen, zijn hond uitlaten als hij ziek is, ervoor zorgen dat je opkomt voor andere behoeftes dan alleen die van jezelf. Samen is de enige manier waarop het de moeite waard is om te overleven.
Mijn bijdrage aan de overlevingskit zou een solaraccu zijn, alhoewel het moeilijk is om te antwoorden zonder te weten wat iedereen meeneemt!
Voor mij betekent samen overleven dat een groep mensen hun krachten en behoeftes bundelt om ons vermogen om onszelf een duurzaam en bevredigend leven te bieden te maximaliseren. Het gaat erom dat elk individu alle fysieke, mentale en emotionele middelen inbrengt die hij of zij kan, in de overtuiging dat de groep hetzelfde zal doen. Samen overleven betekent vertrouwen op jezelf en je medemensen, en toegewijd handelen vanuit een gedeelde visie op de toekomst die je samen hebt bedacht.
Als ik één ding aan de survival kit van de gemeenschap zou mogen toevoegen, dan zou dat gember zijn, omdat het veel gezondheidsvoordelen heeft: het vermindert ontstekingen, verlicht misselijkheid en indigestie en versterkt het immuunsysteem.
Samen overleven betekent voor mij een manier van leven vinden die comfortabel en duurzaam is. Het gaat om het creëren van een omgeving die veilig en vertrouwd aanvoelt.
Mijn toevoeging aan de overlevingskit zou een naald en draad zijn, om onze kleren te repareren of om nieuwe kleren te maken, en om de tijd die we aan elkaar besteden te gebruiken als een middel om voor elkaar te zorgen. Als je het vaak genoeg vouwt en vervormt, wordt het touw, en als je het vaak genoeg door een gat weeft, wordt het stof, sterker en beter onderhouden dan voorheen.
Bomen in bossen kunnen elkaar informatie en hulpmiddelen sturen via een netwerk van mycelium dat verbonden is met hun wortelsystemen onder de grond. Grotere, oudere bomen sturen suikers en voedingsstoffen naar jongere of kwetsbaardere bomen die dat nodig hebben. Ze delen ook chemische noodsignalen wanneer een van hen een bedreiging ondervindt, zodat de anderen zich kunnen voorbereiden en, indien mogelijk, hulp kunnen bieden, vaak tussen verschillende soorten. Door met elkaar verbonden te zijn, zijn ze sterker. Ik denk dat samen overleven betekent dat we ons eigen “ schimmelnetwerk” van onderlinge verbondenheid en zorg creëren en gebruiken, dat we onze hand uitreiken en de greep van een andere uitgestrekte hand vinden, en dat we leren vertrouwen op de wortels daarvan.
Iets wat ik als een essentieel niet-essentieel beschouw, is mijn spel kaarten. Het bestaat uit twee kaartspellen, zodat het ook met een grotere groep kan worden gebruikt. Samen spelen is een geweldige manier voor mensen om elkaar beter te leren kennen, en het is belangrijk om in een overlevingssituatie een soort ‘luxe’ te hebben; een manier om in contact te blijven met de lichtere kant van het leven, van de menselijkheid. Natuurlijk is spelen of plezier maken misschien niet voor iedereen een prioriteit, maar het is fijn om een vorm van escapisme te hebben, en met kaarten kun je dat samen met andere mensen doen. Kaarten spelen kan ook worden gebruikt als een manier om ruzies op een geweldloze manier op te lossen. Als het echter wel gewelddadig wordt (bijvoorbeeld als je wordt aangevallen), zijn kaarten handige wapens voor zelfverdediging als je weet hoe je kaarten moet gooien (Now You See Me, iemand?).
‘Samen overleven’ betekent voor mij samen met anderen de zaken tot een goed einde brengen. Het betekent samen de beproevingen en tegenslagen van het leven, het kapitalisme en de klimaatcrisis doorstaan, terwijl we werken aan een betere toekomst voor onze volgende generaties, onze toekomstige gemeenschappen. ‘Samen overleven’ betekent elkaar aanvullen, je vaardigheden delen, je medemensen helpen, ook al is dat soms een beetje ongemakkelijk. Het is er gewoon zijn, verantwoordelijkheid nemen, voor jezelf en voor anderen zorgen, hulp vragen en ontvangen wanneer je het nodig hebt. Het is vertrouwen en veerkracht in moeilijke tijden.
Als ik één ding aan een overlevingspakket voor mijn gemeenschap zou mogen toevoegen, dan zou dat The Shared Pot zijn: een symbolisch instrument dat collectieve zorg en gedeelde kennis vertegenwoordigt. Dit object heeft betrekking op de praktische aspecten van het leven, maar erkent ook het belang van het delen van deze kennis met anderen. In noodsituaties worden we vaak geconfronteerd met situaties die we nog nooit eerder hebben meegemaakt en worden we gedwongen om hulpmiddelen of oplossingen te bedenken om ze te doorstaan. Dit soort kennis moet niet afzonderlijk blijven, maar gedeeld worden in een gemeenschappelijke verzameling van hulpmiddelen en ervaringen waar iedereen uit kan putten en aan kan bijdragen.
Voor mij betekent samen overleven het creëren van een netwerk van zorg en wederzijdse ondersteuning geworteld in gedeelde ervaringen. De meeste mensen in mijn gemeenschap zijn vrienden die, net als ik, vanuit Griekenland naar Nederland zijn verhuisd om te studeren en te werken in kunstgerelateerde vakgebieden. Afkomstig uit een land dat gevormd is door een lange financiële en sociale crisis, hebben we al vroeg geleerd dat overleven vaak afhankelijk is van collectieve inspanningen. Hier, ver van huis, zetten we die praktijk voort: het delen van middelen, kennis en emotionele steun om de dagelijkse uitdagingen door te komen.
Kunst speelt een centrale rol in dit proces. Het is geen afstandelijke of puur intellectuele activiteit, maar een instrument dat is gevormd door urgentie: een manier om contact te maken, elkaar te begrijpen en alternatieve manieren van samenleven te bedenken. Samen overleven is daarom zowel praktisch als fantasierijk: voor elkaar zorgen en tegelijkertijd, door middel van kunst en solidariteit, de middelen creëren om te volharden en collectief te dromen.
Het hulpmiddel/voorwerp/ding dat ik aan de overlevingskit van de gemeenschap zou toevoegen, is een grote surdo-trommel. Een trommel die, wanneer je erop speelt, door je hele lichaam resoneert/rommelt/echoot. Met vreugde, vertrouwen en een gevoel van verankering geeft het mij (en hopelijk ook de mensen om me heen) het vertrouwen dat nodig is om samen (rhizomatisch) verder te gaan met collectieve actie. Ik benadruk echt het gevoel van de bas in je binnenste, het bevrijdt mijn geest van angst.
Samen overleven komt in mijn gedachten naar voren als een spiraal, een puzzel, een net en/of een cirkel.
Samen overleven is wederzijdse steun, verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid. Het is het erkennen van je behoeften en verlangens, maar ook van je grenzen en moeilijkheden. Het is een voortdurende check-in met jezelf en de mensen om je heen (menselijk en niet-menselijk). Het is distributie, strategie, kameraadschap, sluwheid, conversatie, een zoeken naar vreugde en plezier in situaties waar dat er niet lijkt te zijn. Het is een transversale medeplichtigheid.
